Jeugd in Oorlogsjaren

Albert Vervust maakte de Eerste Wereldoorlog van begin tot eind mee, eerst op de vlucht, dan onder de wapens. Pas op zijn 85ste zette hij zich aan het schrijven. Dat maakt zijn relaas uitzonderlijk: de oorlog zowat zeventig jaar later verteld door een ooggetuige, dramatisch, met alle geweld en gruwel, maar ook afgewisseld met mooie momenten van romantiek , na de vele jaren vol nostalgie. Vervust vluchtte na de gevechten in Melle als 17-jarige naar Frankrijk, werkte er bij landbouwers...
More Description

Albert Vervust maakte de Eerste Wereldoorlog van begin tot eind mee, eerst op de vlucht, dan onder de wapens. Pas op zijn 85ste zette hij zich aan het schrijven. Dat maakt zijn relaas uitzonderlijk: de oorlog zowat zeventig jaar later verteld door een ooggetuige, dramatisch, met alle geweld en gruwel, maar ook afgewisseld met mooie momenten van romantiek , na de vele jaren vol nostalgie. Vervust vluchtte na de gevechten in Melle als 17-jarige naar Frankrijk, werkte er bij landbouwers en in een wapenfabriek, meldde zich als vrijwilliger voor het Belgische leger, lag als frontsoldaat jarenlang aan de IJzer, kon een paar keer op verlof naar Frankrijk, vocht nabij Ieper in het eindoffensief, maar moest zich na de wapenstilstand direct weer melden voor de bezetting van Duitsland. De memoires van Albert Vervust roepen de hele oorlog op en brengen die honderd jaar later met meeslepende vertelkunst verbazend weer dichtbij. " Ik overzie de toestand. Met vier man is hier voorlopig niets aan te vangen, dat ware de grootste waanzin. Met twee zou het gaan, maar wie moet ik daarvoor aanduiden om het doodsgevaar met mij te trotseren. Ik bezie hen alle drie. Neen, ik kan daarvoor niemand aanwijzen. Ik zal het alleen doen. Die Pruis zal ik doden." (pagina 315)